Annette Bool

In januari is een drietal bestuursleden van V!VE op eigen kosten naar onder andere Mali gereisd om de projecten van V!VE te bezoeken. Een van onze bezoeken was aan het dorp Dialangou, een paar km buiten Mopti (Mali). Vanaf de asfaltweg een onverwachte wat onduidelijke zandweg op, daar is het dorp. Met behulp van geld van V!VE is in Dialangou een school gebouwd. Aanvankelijk twee klassen, het afgelopen jaar nog twee erbij. We bezochten de school eind januari om deze over te dragen aan de dorpsraad en de ouderraad.

Dialangou is een van die plekken die ik me niet had kunnen voorstellen vanuit Nederland.

Een dorp, bewoond door Bella, die deze plek toegewezen hebben gekregen omdat ze woonden op een stuk grond in Mopti, waar gebouwd ging worden. De Bella een bevolkingsgroep die tot voor kort slaven was van de Toeareg.
De volwassenen zijn veelal analfabeet en er is geen traditie kinderen naar school te sturen. Veel Bella vertrekken ’s morgens naar de stad om werk te zoeken zodat er ’s avonds weer eten is. Kosten voor de school kunnen er niet bij. Als er geen geld is dan maar niet naar school.
De afgelopen twee jaar is ook deze groep inwoners flink getroffen door de situatie in Mali.
Een aantal Bella mannen werd door de Toeareg gedwongen om voor hen te werken of te vechten. Anderen verkochten hun huis en vertrokken, ze zijn nu weer terug, maar zonder huis. Het is nieuw voor hen om de verantwoordelijkheid voor het schoolgebouw nu verder helemaal op zich te moeten nemen. Bijdragen aan het werk door de ouders tijdens de bouw van de school was niet gemakkelijk en dat zal het de komende tijd ook niet zijn. De projectleider van V!VE, Baba, die veel werk verrichtte voor de school, zal daar nog een flinke klus aan hebben. De sfeer in de school is als we op bezoek komen goed en de klassen zijn hier niet al te groot, de twee onderwijzers enthousiaste mensen.

Ontroerend het kleine meisje dat tijdens het hele bezoek geconcentreerd bezig is in haar cijferschrift. Haar taalschrift met Frans in een onberispelijk handschrift ligt naast haar.
Voor mij staat ze symbool voor de betekenis van deze school.

Een doos vol Franse kinderboeken kunnen we achterlaten in de daarvoor speciaal aangeschafte kast met slot.

Het is zoeken naar oplossingen de komende tijd om iets te doen aan de betaling door de ouders aan de leerkrachten. Als de school een publieke school zou worden, moet deze aan allerlei eisen gaan voldoen. Zo komt er dan een van buitenaf toegewezen directeur. Graag willen de mensen hun autonomie behouden, maar dat betekent ook verantwoordelijkheid gaan/leren nemen. Dat past in het beleid van V!VE. Ook hierin zal Baba een rol spelen, samen met de ouderraad van de school.

We lopen van de school door het dorp naar het huis van de dorpsoudste, voor de overdracht. Naast de hutten die aanvankelijk zijn opgetrokken, staan nu ook lemen huizen. Alle wegen zand, vol diepe kuilen. Tussen de huizen een trapveldje. Een paar grote huizen in aanbouw, dat zijn de stukken verkochte grond.

Bij de overdracht van de school zei de dorpsoudste, uit de naburige wijk, van waaruit 5 kinderen naar de school komen, als enige Frans sprekende, het als volgt: “er zijn dorpen die honderd jaar bestaan en die geen school hebben, wij wonen nog geen tien jaar hier en wij hebben al een school, voor de eeuwigheid, voor de toekomst van onze kinderen. Daar moeten we trots op zijn. En daarvoor zullen we verantwoordelijkheid nemen door een grote vergadering bij elkaar te roepen, waarin we afspraken maken over het beheer, het onderhoud en de algehele zorg voor de school”.

blog – 08 april 2014 – Annette Bool