Gastblog van Carla Kuit

Carla Kuit gaat al een aantal jaren in de wintermaanden in naar Bobo Dioulasso om leerlingen van V!VE l’Initiative en een aantal volwassenen Engelse les te geven.
Ze doet dat in een rieten hut die dienst doet als klaslokaal in de tuin van Villa Rose, het hotel van Franca en Moctar.
En V!VE heeft Carla gevraagd om samen met onze projectleiders, Inna Bayé en Loté Gnoumou, oudergesprekken te voeren. Samen met Loté gaat zij op huisbezoek bij leerlingen die vanwege hun schoolresultaten extra begeleiding nodig hebben. Loté staat zelf voor de klas. Hij kan de rapporten van de kinderen, die anders in elkaar zitten dan bij ons, goed interpreteren en adviezen geven over wat een kind moet doen om zijn prestaties te verbeteren.

Carla heeft ons toestemming gegeven om het volgende uit haar vriendenbrief over te nemen:
Mijn verblijf hier loopt zo zoetjesaan naar zijn einde.
Half februari heb ik een week vakantie genomen en zijn we met zijn drieën, Irène, een vriendin die me kwam opzoeken, Franca en ik, een paar dagen op stap geweest: naar het meer van Tengrela met de nijlpaarden en de Pics de Sindou.

Daarna ben ik weer in mijn gewone dagritme gekomen: ’s Ochtends begin ik met ontbijten met fruit en yoghurt. Daarna wat werken aan de lessen.
’s Middags een les van een of twee uur, dan eten. Nog wat werken of een enkele keer naar het zwembad en als het meezit ’s avonds in de tuin met Franca een aflevering van Downton Abbey bekijken met een glas pastis op ijs. Het is wel raar hoor, als je opgaat in een soap van honderd jaar geleden die speelt in een sjieke adellijke Engelse familie en als het afgelopen is ben je weer terug in een Afrikaanse tuin met de geluiden van allerlei nachtdieren die niet thuis te brengen zijn.
Bij elkaar heb ik tien lesuren, die minstens evenveel voorbereidingstijd nodig hebben, want ik maak vrijwel alle lessen zelf. Er zijn vier blokken van twee uur en dat is wel prettig, dan kan ik veel met de leerlingen doen.

Op zondagochtend  ga ik op huisbezoek bij de zwakste kinderen van V!VE l’Initiative, samen met Loté, een van de lokale medewerkers.

Vrijdag en zaterdag zijn er vaak voorstellingen in het CCF, het Frans Culltureel Centrum. Vanavond een Afrikaanse film gezien die van tevoren interessant leek, maar wat tegenviel.  Het CCF wordt nog steeds zwaar bewaakt als er een voorstelling begint en onze tassen worden gecontroleerd, maar na 22.00 uur zijn ze weg, dan worden er geen aanslagen meer verwacht. Overdag is er ook altijd bewaking.

Maandag en dinsdag zijn mijn ‘vrije dagen’.

De huisbezoeken zijn soms droevig als je ziet hoe arm de mensen zijn. Gelukkig kan ik ze dan wat geld geven voor bijvoorbeeld eten of om een fiets te laten repareren zodat een jongen niet een uur naar school hoeft te lopen (en weer een uur terug). Ik kom ook wel verrassende dingen tegen. Zo vroeg ik aan een jongen iets over de leraren op zijn school. Ja, hij kon het wel goed met ze vinden, maar de leraar Engels zei van die moeilijke dingen. Daar begreep hij niet zoveel van. Nou, zei ik, maar kan je hem dat dan niet vragen? De jongen, zijn ouders en Loté keken me aan of ik iets heel bizars gezegd had. Iets vragen aan een leraar doe je hier niet. Dat is namelijk een belediging voor de leraar. Daar keek ik natuurlijk van op en in een groepje leerlingen uit een hogere klas heb ik gevraagd of dat bij hun ook zo was. Nou, nee, niet echt. Bij hun was het zo dat als je iets vroeg dat de leraar jou dan ging beledigen door aan de hele klas te vertellen wat een oerdomme vraag dit nu wel was. Leve het onderwijs hier. Het is vooral stampen. Kinderen wordt niet geleerd zelfstandig na te denken, initiatieven te nemen, vooruit te denken en als dat soort dingen die wij zo belangrijk vinden. Kinderen moeten gehoorzaam zijn, niet tegenspreken en ook geen eigen mening hebben. Hun opvoeders hebben dit zelf natuurlijk ook niet geleerd.

Naar een familie die ver weg woont gingen we met een taxi, want in de hete middagzon is hier niet te fietsen. De taxichauffeur, Baba, iemand uit Moctars familie, brengt ons en haalt ons dan op. Laatst stapte er een vrouw in die hij onderweg naar de Sociale dienst bracht. Zij praatten op een toon met elkaar die me opviel en nadat zij uitgestapt was vroeg ik hem waar ze het over gehad hadden. Hij vertelde dat ze problemen met haar man heeft omdat die een derde vrouw wil nemen. Dat wil ze niet en ze hoopte dat de Sociale dienst haar zou kunnen helpen. Hij moest mij naar mijn hotel brengen, maar als dat niet het geval was geweest was hij met haar meegegaan naar huis om eens even rustig met haar en haar man te gaan praten om te helpen met de problemen. Dat deed hij wel vaker, want als taxichauffeur wordt hij nogal eens in vertrouwen genomen. Hij kende die vrouw dus niet.

Af en toe ontmoet ik leuke mensen in het hotel, bijvoorbeeld een stel Argentijnen die hier voor de muziek komen, de Franse stagiaires journalistiek en natuurlijk al mijn leuke leerlingen. Ik heb ook al van twee jongens hun haar geknipt, om het bij te houden.  Het is een feest om met een groepje studenten over allerlei onderwerpen te praten.

De armoe is wel verschrikkelijk. Mensen hebben bijna niets, onvoldoende en veel te eenzijdig te eten en een tegenslag als ziekte is een regelrechte ramp. Verzekeringen zijn er niet en ook geen geld voor medicijnen. Je ziet wel meer en meer mobiele telefoons. Mensen hebben bijna geen computers of toegang tot het internet. Mij wordt wel eens gevraagd of ik niet een oude telefoon heb, want die kunnen ze hier wel repareren. Bij deze dus een oproep: als je toevallig nog een oude mobiele telefoon hebt liggen of een niet meer gebruikte maar toch nog goede laptop, je kan er hier echt iemand heel blij mee maken!

Er was ook een mevrouw die mij om geld vroeg voor een feestje ter gelegenheid van het afstuderen van haar zoon. Aan een Koranschool. Op zo’n feest moet natuurlijk minstens een schaap geslacht worden. Leuk dat ze dat aan een ongelovige vegetariër wilde vragen. Moctar had haar al laten weten dat die aanvraag niet gehonoreerd zou worden.

Hartelijke en lieve groeten van Carla